بقلم مژگان فرامنش

باید کشید نقش سپید و سیاه را

ارّابه‌ها و دایره‌ی اشتباه را

اندوه‌نامه‌های جهان را تمام نیست

بنشین که سر کشیم دو جام گناه را

دیگر دلم به مثل گذشته صبور نیست

آخر بیا تمام کن این اشک و آه را

دیدی بهار با تن گل‌ها چه کرده‌ است؟

جانِ دوباره داده درخت و گیاه را

پاسخ بده سوال مرا ای پلنگ من!

از آسمان کشیده‌ای پایین تو ماه را؟

عمری‌ست خسته می‌شمرم در ته‌ِ زمان

لبخند‌های گم‌‌شده‌ی گاه‌گاه را