باده نوش شب
سليمان لايق
سپيده می‌دمد و من اسيرِ ديو شبم
بهار می‌رسد و من هنوز تشنه‌لبم
كجاست ساقىِ فرداپرستِ عهدِ كهن
كه من عطش زده‌ى قرنم و مصابِ تبم
سبو تهى شد و محفل گسست و شيشه شكست
من ستمزده محكومِ رنج و تاب و تبم
به شيخِ شهر كه مى ناچشيده مى‌رقصد
قسم به خالقِ انگورها كه در عجبم
مرا به سِحر نگاهانِ آهوانِ جوان
كه من ز فكر زمان بيم‌ناك و مضطربم
مرا به سمع خرافاتِ شيخِ شهر چه كار
من از ازل به خرابات و عشق منتخبم
بگو به سلسله‌دارانِ جشنِ آتش و خون
كه من مخالفِ نظم جهادىِ عربم
مرا به جان عيارانِ بلخ و مرو و هرى
كه خاكِ پاى سخاوت‌گرانِ جام و لبم
بيار ساغر مستى و پند عقل مده
امام شهر نه‌يم، باده‌نوشِ نيم شبم
كجاست باده‌گسارانِ مست و تازه‌نفس
كه لايق از تنِ تنهاى خويش در تعبم
كابل
٧-٢-١٣٨٦
